+A შრიფტის გადიდება | -A შრიფტის დაპატარავება

მომაყრიან მიწას და შენ ერთი დარჩები მარმარილოს ქვასთან,
შენ ერთი,დარდიანი,სევდით სავსე,მოჩურჩულე ქართან.
მეტყვი,რომ უჩემოდ ვერ აიტან ჯოჯოხეთურ სიმარტოვეს,
მკითხა,რატომ გაგიმეტე,ასე უღვთოდ რატომ მიგატოვე.
ერთადერთ ყვავილს,ნაფერბს,სათუთად თავთან დამიდებ,
წამოვა ცრემლის წვიმა და მეც კი ვიგრძნობ,იქაც გავიგებ.
მაგრამ რად გინდა,ვერ მოვალ და ვერ მოგხვევ მკლავებს,
ვერ დაგიკოცნი ცრემლით სავსე უძირო თვალებს.
დაიბზარება მიწა დარდის,სევდის ყურებით,
და ხელმეორდ ვკვდები შენი განადგურებით.
როცა შენს სხეულს მოედება სიმწრის ალები,
მისაყვედურებ,რად დაგტოვე შენაყვარები.
მე შეიძლება ვერ ჩაგიკრა მას შემდეგ გულში,
მაგრამ არასდროს არ დაეჭვდე ჩემს სიყვარულში.
მიცვალებულებს აღარ მართებს თავის მართლება,
ცილისწამებას როგორ უძლონ,მაგრამ,მართლებმა???
სიკვდილი,მიწა,ვერ დაფარავს ჩემი გრძნობების იმ სიდიადეს,
რომელიც შენთან დარჩება და გაგიფანტავს სულში წყვდიადებს.

---

---

---