+A შრიფტის გადიდება | -A შრიფტის დაპატარავება

მიწის ხრიალი გაისმა როცა,
შიშმა საყდარი ჩემში მონახა,
მღვდელმაც შეწყვიტა იქ,სადღაც ლოცვა,
შიში ჩამძახის:ჩემი მონა ხარ!
კუბოს ფიცრები თვალწინ ტრიალებს
და განწირულის ცივ კივილს ახშობს.
შიშის აჩრდილი ისევ ღრიალებს,
ზეიმობს,მიპყრობს,სუდარა მახრჩობს.
მე აქ რა მინდა?ჯერ ვარ ცოცხალი...
ხალხო,ეს რა გჭირთ?სუნთქვა არ ისმის?
ამომიყვანეთ!თუნდაც მომკალით,
ოღონდ მიწაში მერე ჩამიშვით.
ეს რა ხმა იყო?ნუთუ ისაა!
დედა,მიშველე!კუბო ბნელია...
გულზე რომ მაწევს,ხედავ?მიწაა,
დე,შველას ვითხოვ და არ მშველიან.
ეს მესაფლავე თურმე მოსულა,
მე კი მეგონა დედიკო თბილი...
ეს სხვა ყოფილა,მე სხვა არ მსურდა,
სხვას არ ანაღვლებს,დე,შენი შვილი.
მარტში სიცივე,ჰაერში ბგერა,
მესაფლავემაც საქმე დატოვა.
მიწა მაყარა,მიწა ამღერა,
ცოცხლის საფლავზე მარტში დათოვა.
ღრმა ჩასუნთქვა და ბოლო კივილი,
ხანგრძლივი ღამის გადავიწყება,
მწარე სიზმარი,მწველი ტკივილი,
სიზმრის ყოფილა თავდავიწყება.

---

---

---